🐘 “Bring Back Madhuri”: Kolhapur Cries for Their Daughter of the Soil
🐘 “#माधुरीला_परत_आणा”: कोल्हापूरच्या जनतेचा हृदयस्पर्शी आक्रोश

एक हत्ती नव्हती ती—ती आमची लेक होती!

नंदणी गावातील पहाट आता वेगळी भासत आहे. पक्ष्यांचा किलबिलाट आहे, पण तोच आवाज अधुरासा वाटतो—कारण ती नाही. गेली ३३ वर्षं ज्याचं अस्तित्व गावाच्या श्वासात मिसळलेलं होतं, ती माधुरी—कोल्हापूरच्या माणसांसाठी ती फक्त एक हत्ती नव्हती, ती माहेरी आलेली लेक, देवतेची मूर्ती, आणि भावनेचं प्रतीक होती.

परंतु आता ती गुजरातमधील जामनगरच्या वन्यजीव आश्रयस्थानात हलवली गेली आहे. कोर्टानं तिच्या आरोग्याचं भान ठेवत निर्णय घेतला, पण त्या निर्णयाने हजारो कोल्हापूरकरांच्या मनात रिकामेपण आणि दु:खाची खोल छाया निर्माण केली आहे.

“ती आमच्याजवळ लहानाची मोठी झाली. ती आमचं रक्त होती. तिचं दुखणं होतं, पण तिच्यावर आमचा प्रेमाचा उपचार चालू होता,” असे सांगताना शांता काकू, डोळ्यातून अश्रू पुसत बोलतात.

 

हजारोंची शांत मोर्चा, आतल्या आक्रोशाचा आवाज

२८ जुलैला, ७,००० हून अधिक ग्रामस्थांनी नंदणीच्या रस्त्यांवरून एक शांत मोर्चा काढला. फलकांवर लिहिलं होतं:

• “देवतेला नेलं, हत्ती नाही.”
• “प्रेमाला शिक्षा का?”
• #माधुरीला_परत_आणा

तिच्या गाड्या जेव्हा गावातून निघाल्या, तेव्हा टाळ्या नव्हे, टाहो होता. काही जणांनी रडत तिच्या पायांजवळ स्वतःला झोकून दिलं, काहींनी गाड्यांवर फुलं टाकली—ती निरोप नव्हे, ती आर्त मागणी होती.

कायदा आणि काळजाचा संघर्ष

न्यायालयीन अहवालांनुसार माधुरीला सांधेदुखी, मानसिक त्रास व इतर आजार होते. तिचं आरोग्य लक्षात घेता न्यायाने तिला मुक्त केले. पण गावकऱ्यांसाठी हे निर्णय म्हणजे भावनेवर कुरघोडी वाटली.

“माधुरी आजारी होती, पण आम्हीही तिची काळजी घेत होतो. डोळ्यांच्या दवांनी जखमा भरल्या नाहीत का कधी?” — नंदणी मठाचे प्रमुख पुजारी श्री. नरसिंह महाराज

एकटी गेली माधुरी, पण गाव पोरकं झालं

शाळकरी मुलांना तिच्या कडून शिकलेली माया आठवते. म्हाताऱ्या आईच्या हातात आजही ती फुलं आहेत, जी माधुरीच्या सोंडेवर ठेवायची. भल्या पहाटे तिच्या आवाजाने गाव जागं व्हायचं—आता ती जाग मौन आहे.

सोशल मीडियावर भावनांचा पूर

#BringBackMadhuri (#माधुरीला_परत_आणा) ही चळवळ आता देशभर चर्चेचा विषय बनली आहे. कोल्हापूरचे कलाकार, लेखक, शेतकरी आणि विद्यार्थीदेखील आपली हृदयातली वेदना व्यक्त करत आहेत—चित्रात, कवितेत, आठवणीत.

“ती बरी झाली की, परत यावी. ती इथेच आनंदी होती,” असा भावनिक संदेश आज हजारो जणांनी पोस्ट केला आहे.

अंतिम प्रश्न…

ती आता वन्यजीवांचे संरक्षण असलेल्या वंतारा या प्रकल्पात सुखाने आहे, तिच्यावर उपचार सुरू आहेत. पण नंदणी गावात एकच सवाल वारंवार विचारला जातो:

“हीच प्रेमाची शिक्षा आहे का?”
“ती परत येऊ शकते का—एक दिवस का होईना?”

गावकऱ्यांच्या नजरेत आशेचा एक टिसा अजूनही आहे—की एक दिवस, एखाद्या पहाटे ती पुन्हा परत येईल… आणि तिच्या सोंडेचा स्पर्श पुन्हा गावाच्या मातीला होईल.